Η γιορτή της μητέρας

Μια ακόμα γιορτή της μητέρας πλησιάζει. Την μητέρα την γιορτάζουμε πάντα την Δεύτερη Κυριακή του Μάη, αλλά το σωστό είναι να την  τιμάμε για την προσφορά της στην οικογένεια και στην κοινωνία κάθε μέρα! Κι εμείς στην τάξη, μικροί και μεγάλοι, ασχοληθήκαμε με την γιορτή αυτή. Ετοιμασίες, τραγούδια, κατασκευές, συζητήσεις, παντομίμα, μαγειρέματα. Πολλές οι ενασχολήσεις μας με το θέμα αυτό και γράφω αμέσως μερικές από αυτές.

Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω τις καλές μου φίλες Δέσποινα Παρτάλα (fun-tastic 14)και την Κική Μιχαλάρου(Χαρούμενες φατσούλες) για την εξαιρετική δουλειά που κάνουν και μας δημοσιεύουν μέσω των blog τους. Οι ιδέες που είχαμε με την Γωγώ, την συνάδελφό μου, είναι εμπνευσμένες από δικές τους δημοσιεύσεις.Στις συντομεύσεις που είδατε πιο πάνω είναι οι δημοσιεύσεις που μας ενέπνευσαν!

Και ξεκινάμε! Πρώτα μιλήσαμε για την μέρα αυτή, για τις μανούλες μας, τι μας προσφέρουν στην καθημερινή μας ζωή, το γεγονός ότι  είναι «πολυτεχνίτισσες»,  απαιτείται δηλ να εκτελούν  πολλά καθήκοντα κι έχουν πολλές αρμοδιότητες κι ενασχολήσεις. Έτσι λοιπόν, κάποιο παιδί έδειχνε με παντομίμα μια ασχολία της μητέρας και οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να μαντέψουν ποια είναι αυτή. Κατέγραψα με βιντεοκάμερα τις προσωπικές τους συνεντεύξεις που αφορούσαν το ίδιο θέμα(πώς λένε την μαμά σου, τι σου αρέσει να κάνετε μαζί, θέλεις να πεις κάτι στην μαμά, ή πόσο την αγαπάς;) Μάθαμε τρία τραγούδια: «Έχω μια γλυκιά μανούλα», ένα τραγούδι που το έλεγε ο Δεινόσαυρος Μπάρνεϊ και το γνωστό σε όλους τραγούδι του Λουκιανού Κηλαϊδόνη , «Ένα φιλάκι είναι λίγο πολύ λίγο». Το έχετε ακούσει στην διαφήμιση του παριζάκι Υφαντής. Ευχαριστούμε την Πόπη από το 11^ο Νηπιαγωγείο Κορυδαλλού που μας το πρότεινε.

  Ένα φιλάκι είναι λίγο

Ένα φιλάκι είναι λίγο, πολύ λίγο,
δύο φιλάκια είναι λίγα, τι να πω,
τρία φιλάκια είναι λίγο, πολύ λίγο,
δώσε μου τέσσερα αν θες να σ’ αγαπώ

Δώσ’ μου πολλά φιλιά, αμέτρητα, τρελά
κι εγώ βασίλισσα θα σ’ έχω στη καρδιά μου,
μη τσιγκουνεύεσαι, πάντα να σκέφτεσαι
πως τα φιλιά είν’ η καλύτερη δουλειά.

 Διαβάσαμε μια ιστοριούλα που μιλάει για καποια ζωάκια- μανούλες, οι οποίες, μαζί μα τα μικρά τους, πάνε για ύπνο.

Ζωγράφισαν την μητέρα τους και την βάλαμε σε μια κορνίζα από οντουλέ, την οποία έβαψαν με χρυσή τέμπερα.

Φτιάξαμε τσάντα από χαρτόκουτο πάνω στην οποία τα παιδιά έκαναν σφραγίδες σε σχήμα καρδιάς, με ρολό από χαρτί υγείας. 

Την τσάντα την γεμίσαμε με διάφορα δειγματάκια από κρέμες προσώπου και άλλα που προμηθευτήκαμε από φαρμακεία του Κορυδαλλού. Τους ευχαριστούμε όλους όπως και το Gallery de beaute που μας έδωσε τα αρωματάκια. 

Μιλήσαμε για το γεγονός ότι κάποιες φορές στενοχωρούμε τις μανούλες μας και ανέφεραν τέτοιες στιγμές. Έτσι αποφασίσαμε να τις γλυκάνουμε με ένα γλυκάκι. Φτιάξαμε κέικ και το πασπαλίσαμε με τρούφα. 

  

Στην τσάντα μπήκε κι από ένα βαζάκι κηραλοιφή που φτιάξαμε με την γιαγιά της Χρυσαυγής μας. Είναι ότι πρέπει για τα χεράκια τους που κάνουν τόσα πράγματα και ταλαιπωρούνται!

Οι γονείς μας έφεραν dvd προκειμένου να γράψουμε τις συνεντεύξεις των παιδιών και τα τραγούδια. Για την ακρίβεια, το dvd θα δοθεί την Δευτέρα για τεχνικούς λόγους!

Τα παιδιά ζωγράφισαν λουλούδια με πινέλο και τέμπερες, τα κόψαμε και κολλήθηκαν μαζί με τις παλάμες τους σε χρωματιστό χαρτί Α4 και όχι σε χαρτονένεια κάρτα κι αυτό γιατί θα καταναλώναμε πολλά χαρτόνια. Το καδράκι μας στο τέλος πλαστικοποιήθηκε κι έτσι είναι έτοιμο για να στολίσουν τον τοίχο του σπιτιού τους.Η  ιδέα είναι από το ίντερνετ. 

Κι έτσι να το δώρο της μανούλας ολοκληρωμένο!

Το περιεχόμενο της καθε τσαντούλας

Το κείμενο με τις οδηγίες για την κηραλοιφή κι αυτό  της κάρτας με τα λουλούδια

Το γραμματάκι που εξηγεί στις μανούλες το περιεχόμενο του δώρου τους

 Θα ήθελα εδώ να σας μιλήσω για το πιο όμορφο και το πιο τρυφερό βιβλίο που διάβασα και που ταιριάζει τοσο πολύ σε αυτή την ημέρα! Το οποίο σας προτείνω να διαβάσετε εσείς και τα παιδιά σας. Οποια ηλικία και να έχετε! Λέγετε " Η κοτούλα που ονειρευόταν να πετάξει"! Είναι μεταφρασμένο σε πάρα πολλές χώρες, και στην δική μας!

Ένα μυθιστόρημα που συγκινεί και ξυπνάει στις καρδιές την ελπίδα. Μια ιστορία για μικρούς και μεγάλους, ένα αλληγορικό παραμύθι με τόσα βαθιά νοήματα.

Πώς ένα όνειρο σου δίνει δύναμη και κουράγιο για να ζεις και να ανταπεξέρχεσαι στις κακουχίες. Πώς η αυτοπεποίθηση είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για να αντιμετωπίζεις ακόμα και πολύ δυνατότερους αντιπάλους και να τους νικάς. Πόσο μίσος συγκεντρώνει στο πρόσωπό του κάποιος που τολμάει να καταπατήσει τους κανόνες και να ξεφύγει από το κοπάδι. Πώς η διαφορετικότητα είναι «ασυγχώρητο αμάρτημα» για τους υπόλοιπους της ομάδας που «επιλέγουν να είναι όμοιοι».

Το βιβλίο θίγει ακόμα και το περιβόητο δίλημμα του Μπρεχτ «Σε ποιά ανήκει το μωρό; Στη μάνα που το γεννάει ή στη μάνα που το μεγαλώνει;» Η θέση της συγγραφέως Sun-Mi-Hwang ως προς το δίλημμα, είναι ξεκάθαρη. Ακριβώς αντίστοιχα δίνει και το δικό της ορισμό για την αγάπη. «Μόνο και μόνο επειδή ανήκετε στο ίδιο είδος δεν σημαίνει ότι είστε όλοι μαζί μια χαρούμενη οικογένεια! Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον. Αυτό θα πει αγάπη!»

Πώς γίνεται ένα μυθιστόρημα τόσο απλά γραμμένο να αγγίζει τόσο βαθιές έννοιες; Η απάντηση κρύβεται στο ταλέντο της κορεάτισας συγγραφέως, η οποία διδάσκει Λογοτεχνία στο Ιστιτούτο Καλών Τεχνών της Σεούλ. Η νουβέλα της με πρωταγωνίστρια μα κότα, είναι το διαχρονικότερο best seller στην πατρίδα της που μεταφέρθηκε με μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο.

 Θα κλείσω αυτήν την αναρτηση με τα λόγια ενός μαθητή μου.Η μανούλα του Παναγιώτη μου, μου έγραψε στο facebook τις εντυπώσεις της για τα δωράκια που έλαβε και μεταξύ των άλλων μου είπε:

"....μου έβαλε από το αρωματάκι και μου λέγε πως μυρίζει μανούλα!!!!!

 και μετά μου είπε φάε κι ενα γλυκάκι για να ξεχάσεις τις ανοησίες μου!!!"

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΝΟΥΛΕΣ! 

ΝΑ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΑ ΚΑΜΑΡΙΑ ΜΑΣ! 

ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΑ!!!!!!!!!!!!